Track I — Hooy and Hava Lyrics & Concept by Ramtin Babaei From the past From the ashes Across the ocean Among the trees Far from us They found us We are their prey Our souls Our bodies The island is destroyed The boats are broken Chaos has begun The old war — Until the end of the world We will win Because we are human Hooy… and Hava… (Whispers echo like fire through the wind) Hooy… and Hava… (A cry older than time itself) Interpretation “Hooy and Hava” opens the album like an incantation — a call from the depths of forgotten time. The poem speaks of a cataclysmic reckoning, where the past returns not as memory, but as predator. The imagery — burned islands, shattered boats, preyed-upon survivors — paints a mythical battle between the remnants of humanity and the shadows they once buried. The track’s closing chant, Hooy and Hava, lingers like a ritualistic echo, a name, a plea, or perhaps a warning. It is both lament and resistance — a reminder that even as destruction unfolds, the essence of being human remains: the will to fight, to survive, and to remember. تفسیر شعر قطعه‌ی «Hooy and Hava» همچون افسون یا وردی باستانی آغازگر آلبوم است — ندایی برخاسته از ژرفای زمان فراموش‌شده. شعر، از واقعه‌ای فاجعه‌بار و واپسین رویارویی با گذشته سخن می‌گوید؛ جایی که گذشته نه به‌عنوان خاطره، بلکه چونان درنده‌ای بازمی‌گردد. تصاویر ترسیم‌شده — جزیره‌های سوخته، قایق‌های شکسته، بازماندگانی که به طعمه تبدیل شده‌اند — روایتی اسطوره‌ای از نبردی میان بازمانده‌های بشریت و سایه‌هایی‌ست که روزی دفنشان کرده بودند. ذکر پایانی قطعه، «Hooy and Hava»، همچون پژواکی آیینی در فضا می‌پیچد؛ می‌تواند نامی باشد، ندایی، یا حتی هشداری. این ذکر، هم مرثیه است و هم مقاومت — یادآوری این حقیقت که حتی در میانه‌ی ویرانی، چیزی از انسان بودن باقی می‌ماند: اراده برای جنگیدن، زنده‌ماندن، و به خاطر سپردن.