گروه بُمرانی یک گروه موسیقی ایرانی است که با سبک خاص، طنزآمیز و ترکیبی از ژانرهای مختلف چون بلوز، راک، فولک و موسیقی کولی‌وار، توانسته جایگاه ویژه‌ای در میان مخاطبان موسیقی مستقل ایران پیدا کند. این گروه فعالیت خود را از اوایل دهه ۱۳۸۰ آغاز کرد و به‌مرور با اجراهای خیابانی و حضور در فضاهای فرهنگی تهران شناخته شد. نام “بُمرانی” برگرفته از نام خانوادگی خواننده اصلی گروه، عرفان بُمرانی است؛ کسی که نه‌تنها خواننده، بلکه یکی از پایه‌گذاران و ترانه‌نویسان گروه نیز به‌شمار می‌آید. سایر اعضای گروه در طول سال‌ها تغییراتی داشته‌اند، اما ترکیب اصلی شامل نوازندگانی توانمند و آشنا به موسیقی‌های محلی، جَز و حتی جزئیات موسیقی کلاسیک غربی بوده است. بُمرانی با اتکا به هویتی منحصربه‌فرد و بیانی اجتماعی، روایت‌هایی از زندگی روزمره، عشق، غربت، مهاجرت، و دغدغه‌های طبقه متوسط را با زبانی صمیمی و طنزآلود ارائه می‌دهد. استفاده از سازهایی چون آکاردئون، گیتار آکوستیک، ترومپت و سازهای کوبه‌ای رنگ و حال خاصی به آثارشان بخشیده که در موسیقی جریان اصلی ایران کمتر دیده می‌شود. آلبوم‌ها و آثار شاخص از جمله آثار شناخته‌شده این گروه می‌توان به آلبوم‌های زیر اشاره کرد: جوراب‌های لخت (۱۳۹۳): یکی از اولین آثار رسمی گروه که با استقبال قابل توجهی روبه‌رو شد. قطعه‌هایی چون «آهای خبردار»، «دوست دارم زندگی رو» و «شب شَنگول» از محبوب‌ترین آهنگ‌های این آلبوم هستند. گذشتن و رفتن پیوسته (۱۳۹۶): دومین آلبوم رسمی گروه که فضای هنری پخته‌تری دارد و در آن دغدغه‌های اجتماعی و فلسفی پررنگ‌تر شده است. مخرج مشترک (۱۴۰۰): جدیدترین آلبوم گروه که نشان‌دهنده بلوغ هنری، نگاه انتقادی، و گستردگی تجربه‌های موسیقایی اعضای آن است. اجراها و جایگاه فرهنگی بُمرانی تاکنون در جشنواره‌های متعدد داخلی و اجراهای رسمی و غیررسمی، حضوری پررنگ داشته است. سبک اجرایی این گروه، که ترکیبی از تئاتر، موسیقی زنده و طنز اجتماعی است، باعث شده مخاطبان وفاداری در میان نسل جوان شهری پیدا کند. حضورشان در فضاهای هنری چون تماشاخانه‌ها، کافه‌ها و جشنواره‌های فرهنگی، از آن‌ها چهره‌ای فرهنگی فراتر از یک گروه موسیقی صرف ساخته است.

باد آخر اسفند نام آخرین قطعه از آلبومی به همین نام از گروه RetoneMood

چرخه معیوب قطعه ششم از آلبوم باد آخر پاییز