شاعر شدم که زندگی ام را غزل کنم تا کام زهر مار خودم را عسل کنم تا آمدم به متن خودم را بغل کنم دیدم دو سطر پیش به پایان رسیده بود

این آخرین قرارمونه … این آخرین باره که میای فهمیدی انگار از نگاهم … اما هنوز دستامو میخوای میخندم و از توو خرابم … چشمات انگار راست میگفت فهمیدی و چیزی نمیگی … یا هرچی که میخواست میگفت . هرچی ازت دورتر میشم … دلم برات تنگ تر میشه هرچی ازم سردتر میشی … خاطره هات کمرنگ میشه با متروی بعدی قراره … از من فقط یادم بمونه از تو فقط روی لباسم … عطری که بت دادم بمونه . این آخرین باره عزیزم … این آخرین تصویره از من فک کن که من اصلا نبودم … تو فکرتم… فکراتو بشکن

دنیای بعد از تو من سوژه ای غمگین دنیا یه عکاسه زوم کرده رو چشمام بدجوری حساسه دستام که تنها شد یعنی یه بازنده ام حتا تو عکسامم بی تو نمیخندم برگرد و برگردون عشقو به تقدیرم تا برنگردی من آروم نمی‌گیرم هر ثانیه بی تو تکرار یه درده دنیای بی دستات پاییزی و سرده بارون که میباره دل تنگ تر میشم یه جایی مابین رؤیا و تشویشم همراه تو میرم تو کوچه های شهر بی مرز و بی قانون از قبل عاشق تر